Kendimi izliyorum. Bunu daha önce yapamıyordum. Yeni edindiğim özelliğim bendeki yalnızlık duygusunu arttırıyor. Seyahat etmeye başladım. Şehrin her yerini geziyorum, vagonlara girip çıkıyorum. Buralarda kimse yok ama her yerde insanlar var. Zaman daha farklı akıyor. Güneş uykuya gidiyor ve geceyi bize hediye ediyor. Masumiyetim hayaller kuruyor. Burası çok uzaklarda, kimse yerimi bilmiyor. Karanlıkta bir kopya bulmuştum, içimdeki zevkin ozalit bir kopyası.
Tam olgunlaşmış siyah zambaklar var burada. Bunları daha önce görmemiştim ama
kuşağımın en iyi beyinlerinin çılgınlıklarla yıkıldığını, histerik çıplaklıkla yalnız kaldıklarını gördüm. Paralarını çöp sepetinde yakanlar, dehşeti duvarlarından dinleyenler… Hepsini gördüm. Işığın ne kadar uzağa gidebileceğini, neyi seçtiğimi, neye ihtiyacım olacağını gördüm. Bu yeterli, daha fazlasını isteyemem. Hepsini gördüm, daha fazla görecek bir şey yok.
I KNOW MY MURDERER
I am watching myself. I could not do it before. My new gained features increase the the feeling of lonliness inside me. I started to travel. I am traveling all around the city, ı am in an out of wagons. There is nobody here but there are people everywhere. Time is flowing more different. Sun goes to sleep and gives the night as gift to us. My innocence is dreaming. This is a very far away no one knows my place. I found a copy in the darkness, a copy of the blueprints to pleasure in me. Here are fully grown black lilies. I have never seen them before, but ı see that my generations best brains are destroyed with maddness, left alone with hysteric nudity. The ones burning their money in the wastebasket, the ones who listened the horrors of the wall.. I have seen them all. How far the light can go, what ı choose, what will ı need. That is enough, ı can not ask for more. I have seen it all, there is nothing more to see.
